در سورۀ فجر میخوانیم: «يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ، ارْجِعي إِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً، فَادْخُلي في عِبادي، وَ ادْخُلي جَنَّتي»؛ ای بندهای که «نفس مطمئنه» هستی! بیا بیا، به سوی خودم بیا، «راضِيَةً مَرْضِيَّةً»؛ ای كسی كه تو از من راضی و من از تو راضی هستم. كم پیدا میشود که انسانی به واسطۀ اداء تكالیفش و به واسطۀ اجتناب از گناه، به مقامی برسد که از خدا راضی باشد. اگر راستی صددرصد از خدا راضی و با خدا آشتی باشد، خدا نیز صددرصد از او راضی است. خداوند به انسان خطاب کرده است: یک قدم بیا، من ده قدم میآیم. یک قدم بیا، هزارها قدم میآیم. تو مرا دوست داشته باش، من عاشق تو میشوم، من عاشق تو هستم. انسان میتواند به آنجا برسد كه از خدا راضی باشد و خدا هم از او راضی باشد. آن وقت به مقامی میرسد که قرآن فرموده است: «فَادْخُلي في عِبادي». معنای این جمله چیست؟ یک معنایش اینست که در قیامت نزد چهارده معصوم«سلاماللهعلیهم» است، وقتی هم به بهشت میرود، در خدمت ایشان است. اما یک معنای دیگرش هم اینست که در همین دنیا در حضور پیغمبر اکرم«صلّیاللهعلیهوآلهوسلّم» و اهل بیت ایشان است، در حضور امیرالمومنین«سلاماللهعلیه» و در حضور امام عصر«ارواحنافداه» است. باید توجه شود که ما در سلام نماز در حضور اهلبیت«سلاماللهعلیهم» هستیم. سلام نماز، خطاب است و برای خطاب حضور لازم است و باید مواجهه باشد.
ادامه...